"Vatandaş Rıza filmini çekeceğim. Anne arıyorum, buluyorum, çocuk arıyor, buluyorum.

Ama ikisini bir araya getirince istediğim ana-oğul sıcaklığını göremiyorum. Bir gün eve geldim. Karım, Murat’ı kucağında uyutuyor.

Onu öylesine ana gibi, sımsıcak bir merhamet ve şefkatle kucaklamış ki, cennetten bir resim görür gibi oldum."

"Böylece yine Vatandaş Rıza’ya başladık. Ben köyden gelme biriyim.

Karım, oğlum, öylesine büyük ve güzel hayallerle bir gecekonduyu bitirip içine girdik ki, mutluluktan o gece ağladık."

"Ama bir zenginin oğlu, keyif için gelip yuvamızı yıktı. Çiçeklerimizi, emeğimizi, hayallerimi arabasıyla ezip geçti.

Ben de hak arama adına Atatürk heykeli önünde açlık grevine başladım. Murat dört yaşında. Aylardan Kasım.

Öldüresiye bir soğuk var. Üstelik üç itfaiye arabası su sıkıyor ki, yağmurlu bir gece olsun."

"Murat, ilk açlık grevine katılan yakınım olacak. Soğuğun tazyikli suyun, yağmuru içinden yürüyüp gelecek. ‘Beni babamdan kimse ayıramaz.’ deyip yanıma oturacak.

Yağmurun içinde karanlıkta küçücük bedenini gördüm. Dişleri takırdıyor, titriyordu.‘Beni babamdan kimse ayıramaz.’ dedi.

Gelip yanıma oturdu. Gözyaşlarımı tutamadım. Bereket şiddetli yağmur yüzüme vurduğundan ağladığım belli olmuyordu."

"Bu bir film sahnesi değildi. Murat, küçücük yüreğiyle babadan ayrı kalmanın acısını kavuşmanın mutluluğunu o gece, yağmur altında yanımda yaşıyordu.

Bu yüzden hep bizi birbirimizden kimse ayıramaz deriz."