Candan bir dostu, gerçek bir halk ozanını, müziğin devrimci ruhunu kaybettik.

Şarkıları ile içimize işledi. Öylesine işledi ki halen “Bekle Bizi İstanbul”, “Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz”, “Değmen Benim Gamlı Yaslı Gönlüme“ yi duyduğumuzda tüylerimiz ürperir.  Kendisi de tıpkı bir şarkısında söylediği gibi “Ben ölürsem akşam üstü ölürüm” dedi ve bize veda etti.

Ben Edip abi yi 80’li yıllarda tanıdım.  O zamanlar “Aldırma Gönül” bayrak şarkısıydı. Halk konserleriyle tüm Türkiye’yi geziyordu. İzleyenler sahnede onunla  şarkılarını  haykıra haykıra söylerdi…

Cem Karaca ve Barış Manço ile beraber saç ayağı gibiydiler. Halktan kopmadan, müziğini ve söylevlerini hep ezilenden yana yaptı. Kıyafetini hiç abartmadı. Lüks yaşamadı. Çocuklarına “Türkü” dedi, “Ozan” dedi..  

Aksayarak çıktığı sahnede  devleşir, kimse onun aksamasını görmezdi. Dik duruşunu hiç bozmadı, kendi gibi düşünmeyenleri de bağrına bastı.

Halktan yana duruşunu ve toplumsal sorunlara olan duyarlılığını dile getiren, ezgileriyle duvarları aşarak kalplerimize dokunan bu büyük sanatçı, sahneye çıktığında sadece bir şarkı söylemez, sanki her defasında baştan bir manifestoya imza atardı. Duruşu, sadece müzikle değil, hayatın ta kendisi ile de ilgiliydi.

 İzmir  Fuar‘ında Akasyalar ‘da izledim. Çeşitli halk konserlerinde defalarca izledim. Sıcacık gülüşü sahneden insanlara ulaşırdı.

Bir aydır umutla bekledik.. Bize veda ettin ama şarkıların  hep yaşayacak.

Notalara sığamayacak büyüklükte kalplere taşıdığın umudunla sana selam olsun!