Öncelikle bilmenizi isterim ki; şarkı acıyı katmerlemek için değil, aksine sürece sabretmek içindir.

Hepimizin yaraları, acıları var. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Son bir aydır kalplerimize düşen ateşle yanıyoruz.

Herkesin kendi derdi de var elbet. Mesela biz, ailece babaannemin gidişine de yanıyoruz. Bir yaprak daha düştü yere.

Biliyorum elini öpemeyeceğim, pamuk gibi saçlarına dokunamayacağım bir daha. Anlattığı hikayeleri dinleyemeyecek, oturduğu yerden dans edişine gülemeyeceğim, her humus yaptığımda 'Bir lokma daha koy' dediğini duyamayacağım artık.

Ama hepsi burada, hafızamda. 'Onun okuduğu dualar olmadan nasıl şifalanacağım?' diyorum kendi kendime.

Velhasılı kağıt kesiği acılarımız can yakıyor, yanıyor kendi derdiyle hepimizin kalpleri. Ama bak ne diyor; kül olur kalbindeki zamanla. Bu bir süreç, sabredeceğiz.

Önce biraz yanacağız evet; madem ateş düştü, bırakalım da yanalım. Onu da yaşayalım. Yok saymadan, olduğu gibi. Çocukluğumuz geride kalacak belki, ama zamanla yana yana kül olduğunda ateşimiz, biraz daha büyüyeceğiz.