Gazeteci-yazar Abdullah Özdoğan'ın ilk şiir albümü, yazarın 5. kitabıyla aynı ismi taşıyor.
1989 Yılında gazeteciliğe başlayan Özdoğan'ın, biri master, diğeri doktora tezi olarak yayınlanmış medya üzerine 2, bir ekonomi ve bir de şiir kitabı bulunuyor.
Bir çok medya kuruluşunda yöneticilik ve programcılık yapan Abdullah Özdoğan'ın, 6 tane Sedat Simavi Genç Gazeteciler Ödülü ve bir de BAYMED Özel Fotoğraf Ödülü bulunuyor.
Şiirlerinde toplumsal hayatı sorgulayan, özel likle ölüm-hayat ilişkisi üzerinde yoğunlaşan Abdullah Özdoğan'ın bu ilk albümünde toplam 8 seslendirilmiş şiir ve 8 de enstrümantal eser bulunuyor.
Bu Albümde ilk klip, 'Bu Şehir' isimli şiire çekilecek.
Albümde, müzik yönetmeni ve besteci- aranjör olarak Volkan Sönmez'in imzası var.
Albümün prodüktörlüğünü Sedat Ayrancı üstlenirken kitap ve albüm fotoğraflarında da fotoğraf sanatçısı Ali Eşitmez imzası bulunuyor.
Albüm, aynı zamanda yazarın doğum günü olan 19 Mayıs'ta tüm müzikmarketlerde yerini alacak.
İŞTE İLK KLİBİN ÇEKİLECEĞİ ŞİİRİN SÖZLERİ:
BU ŞEHİR..
Islak sokaklar mevsimindeyiz artık?
Bu kalabalık şehre hüzün yağar bu zamanlar?
Yalnızlık yağar caddelerine?
Darmadağın saçlar, ıslanmış yüzler hep yere bakar?
Kahveleri bile dert yüklenir?
Çayları daha bir demli?
Unutulan sevgililer hatırlanır veya sevgililer unutulmaya çalışılır?
Bu mevsimde vitrinleri az sulu rakı gibidir bu şehrin?
Her adımın yalnızlığa uzanır?.
Yine de hızlı adımlar atılır, koşulur bu sokaklarda?
Herkes kendi türküsünü söyler yüzünü buruşturarak,
Herkes kendi hikayesini en acıklı sanır?
Kendisi koca bir yalanken gerçeği arar bu şehir?
Sokakları gibi evleri de acı doludur, gözyaşları taşar pencerelerinden?
Geceleri gerçeklerini saklar da, her gün başka bir maske takar insanları?
Hayatları vardır anlatıkları, bir de tek başına kalınca yaşadıkları?
Aşkları bir damla gözyaşında boğulur bu şehrin?
Onun için geceleri yeni hayatlar yazılır kimsenin bilmediği zamanlara?
Onun için kimse üzülmez gidenlere, ve acır geridekalanlara?
Herken kendi türküsünü söyler bu şehirde, sadece kendi acısına ağlar?
Herkesin tiyatrosudur bu şehir, herkesin en yalandan sahnesi?
Ve onun için bulunmayı bekler bu şehrin denizlerinde incilerin en sahtesi?
Yine de yalan olduğunu bile bile hergün aynı oyunu oynar bu şehrin insanları?
Herkes kendi hikayesini en acıklı sansan da, her geceyi pembeye boyar gündüzün yalanları...
Bu mevsimde vitrinleri az sulu rakı gibidir bu şehrin?
Her yudumun yalnızlığa uzanır?.
Yine de hızlı adımlar atılır, koşulur yalnızlığa?
Herkes kendi türküsünü söyler yüzünde bir maskeyle,
Herkes kendi hikayesini en acıklı sanır ...